Hoe kun je een roze dolfijn over het hoofd zien?

Na een paar dagen in Manaus te acclimatiseren was ik klaar om aan mijn ontdekkingstocht te beginnen en boekte een boottocht om een eerste glimp van de Amazone rivier op te kunnen vangen. Gedurende de tocht bezochten we diverse bijzondere locaties in de omgeving van de stad. De eerste was de samenkomst van de twee machtige rivieren, dat een aantal kilometer ten noorden van de stad plaatsvind. Deze samenkomst heb ik in de vorige post ook al kort aangestipt. Beide rivieren hebben totaal verschillende kleuren, en ze stromen over een lengte van zes kilometer langs elkaar zonder te mixen, wat onderweg een spectaculair uitzicht geeft.

De Amazone rivier, met een lichte waterkleur, dankt deze kleur aan het sediment dat van de Andes bergen via Manaus naar de Atlantische oceaan stroomt. Dit sediment bestaat voornamelijk uit zand en klei. De Zwarte rivier, die in de Colombiaanse heuvels ontspringt, bevat geen sediment maar is gekleurd door verrotte bladeren en ander plantenonderdelen.

Nadat iedereen voldoende foto’s had genomen van deze samenkomst van rivieren, vervolgden we onze tocht naar een drijvende hut, aan de rand van een eiland. In deze hut deden leden van een indianenstam hun traditionele dansen en showden ons hun klederdracht. Tegen een kleine financiële bijdrage konden we een foto nemen met de indianen. Het verdiende geld wordt vervolgens naar de rest van de stam gestuurd die nog in de jungle leeft, zodat deze een goed leven kunnen leiden. Van de ene kant is dit een goede manier voor hen om wat extra’s te verdienen, en van de andere kant, waarom zou je mensen betalen om met ze op de foto te mogen?? Zo lijken ze net een attractie..

Het was er ook mogelijk om foto’s te nemen terwijl je een luiaard of papegaai vasthield, of  met een slang om je lijf gewikkeld. Dat voelde helemaal ongemakkelijk, want die dieren zitten daar echt helemaal niet op te wachten, en daarom besloot ik het niet te doen, alhoewel het wel aantrekkelijk beeldmateriaal had opgeleverd.

Bij de volgende halte hebben we een korte wandeling door het bos gemaakt, waarbij de gids uitleg gaf tot hoe hoog het water staat gedurende het regenseizoen. Het is moeilijk voor te stellen, maar in die periode stijgt het water niveau tien meter ten opzichte van het droge seizoen, in sommige gevallen tot aan de kroon van de bomen. Veel van de bomen in het bos hadden een duidelijke streep op de stam staan waarbij de bast onder de streep een totaal andere kleur had dan het gedeelte boven de streep. Dit was precies de plek tot hoe hoog het water kwam wanneer het veel regende. Omdat het onderste gedeelte een aanzienlijke tijd van het jaar onder water staat, is dit deel donkerder van kleur. Wanneer je jezelf dit realiseert kun je duidelijk zien tot hoe hoog de waterstand komt, en dus ook hoe ver je onder water zou staan wanneer het regenseizoen aanbreekt. Het duidelijke verschil in kleur van de bast maakt het een stuk makkelijker om te visualiseren hoeveel er onder water staat.

Wat me opviel is dat er veel dode takken, stukken stam en zelfs plastic afval in de toppen van de bomen rondslingert. Ik vroeg me af waar dit vandaan kwam en dacht in eerste instantie dat iemand het daar weggegooid had. Maar toen realiseerde ik mezelf dat dit bij hoog water met de rivier mee komt stromen, en dan in de takken blijft hangen wanneer het water zakt. Dit blijft dan steken tot het volgende regenseizoen wanneer het wellicht weer mee verder stroomt.

De volgende stop was bij een haventje langs de rivier waar we konden lunchen en was er de mogelijkheid om te vissen. Niet met verfijnde hengels, maar met een stuk hout, een touwtje en een klein visje als aas aan een simpele haak. Het was gemakkelijk om een vis te vangen aangezien ze zo’n honger hadden dat ze een stuk uit het water sprongen om het aas te verorberen. Dit is nog een toeristische attractie omdat het zorgt voor een indrukwekkende foto wanneer een grote vis uit het water springt.

De belangrijkste activiteit van de dag, en de reden waarom ik deze tocht geboekt had werd tot het laatst bewaard.

Dit was zwemmen met roze dolfijnen!!!

Gedurende onze boottocht naar een drijvende hut zwommen er diverse roze dolfijnen mee en kregen we een eerste indruk van hun schoonheid. Het was adembenemend om deze slimme en kleurrijke dieren vredig door het water te zien gaan. Wanneer je deze prachtige wezens uit het water ziet springen met de jungle op de achtergrond voel je jezelf helemaal op je gemak en geniet je van het moment. Bij de drijvende hut hadden we de gelegenheid om met deze dieren te zwemmen, maar net als bij de luiaard en de slang voelde dit heel ongemakkelijk en heb ik dat niet gedaan. Het is lastig om in te schatten of ze het waarderen of niet, want het blijven uiteindelijk wilde dieren. Wel genieten ze van de vis die ze achteraf krijgen en dat is waarschijnlijk de reden dat ze meespelen.

Afgezien van de ongelooflijke ervaring om een roze dolfijn voor de eerste keer te zien, verbaasde me het nog het meest dat het slechts een paar jaar is geleden dat ze nog een nieuwe soort roze dolfijn hebben ontdekt.

Hoe konden wetenschappers, of mensen in het algemeen, zo’n soort, met zijn omvang, kleur en dynamiek over het hoofd hebben gezien? Dit roept veel andere vragen op: welke andere kleinere wezens zoals kikkers, insecten of vleermuizen zouden nog onontdekt kunnen zijn als wetenschappers dieren met de omvang van een dolfijn over het hoofd hebben gezien?

Omdat er nog zoveel onbekend is over organismen in het Amazone regenwoud, is het van groot belang dat dit gebied beter beschermd wordt. Deze levende wezens hebben een belangrijke ethische en spirituele waarde. Daarnaast zijn er veel technische uitvindingen gebaseerd zijn op het ontwerp van organismen in de natuur, een concept dat bekend staat als biomimicry. Een voorbeeld hiervan zijn de hobbels aan de voorkant van walvisvinnen die hun efficiëntie bij het bewegen door het water vergroten. Soortgelijke hobbels worden nu ook op windturbinebladen gemonteerd om op deze manier ook daarvan de efficiëntie te verhogen. Stel je voor hoeveel technische voordelen we nog kunnen halen uit alle soorten in de jungle!

Een tweede belangrijke reden om de Amazone te beschermen is dat onontdekte dieren de potentie kunnen hebben om ziekten te genezen. Een voorbeeld hiervan zijn medicijnen tegen hoge bloeddruk en hartfalen die worden gewonnen uit slangengif. Dit is tegenwoordig een miljardenindustrie en helpt miljoenen mensen wereldwijd.

Het zou onvergeeflijk zijn wanneer we een kikkersoort uitroeien die het potentieel had om longkanker of een andere nare ziekte te genezen. Gezien het enorme potentieel van het nog onbekende in de Amazone, is het van groot belang dat de regio beter beschermd wordt.